Fallout: Gra planszowa

Haptismg4ming

Data dodania: 30 October 2022

Reprezentuję pokolenie, które pamięta czasy gry komputerowej Fallout 1 i 2, stąd ta recenzja pisana jest właśnie z takiej perspektywy. Jako fana serii, planszówka mnie zaciekawiła, pomimo zróżnicowanych opinii jakie ma. Od razu nadmienię, że twórcy gry w kwestii grafik i fabuły silnie inspirowali się czwartą odsłoną. Rozegrałem w nią około siedmiu gier, wykorzystując wszystkie scenariusze. Większość rozgrywek stoczyłem w wariancie 2 osobowym, jednakże miałem przyjemność rozegrać kilka partii w komplecie graczy. Ocenię tę grę z dwóch perspektych: jako grę kompetetywną, oraz jako pewnego rodzaju symulator Wastelandu. Zacznijmy od komponentów i jakości ich wykonania. W pudełku znajdziemy wizualnie zadowalające figurki wykonane z twardego i solidnego plastiku, a do tego całą masę kart w rozmiarze standard American (zarówno dużym i małym), kości, karty scenariuszy, dwie instrukcje, a także pomysłowe planszetki graczy. Karty wykonane są z dość grubego papieru a grafiki na nich widniejące nie dość, że cieszą oko, to są utrzymane w stylistyce wpisującej się perfekcyjnie w postapokaliptyczny klimat gry. Jakość wykonania pozostałych komponentów jest wysoka. Za tę cenę dostajemy sowicie wypełnione pudełko. Jedyne do czego na tym etapie mogę się przyczepić jest kiepska wypraska. Mankament ten można łatwo wyeliminować modyfikując wypraskę według instrukcji zamieszczonej na boardgamegeek. Po tej modyfikacji, wypraska spisuje się bardzo dobrze. Zasady gry nie są specjalnie trudne, powiedziałbym, że jest to gra od jednego do czterech graczy, którzy są średnio-zaawansowani. Każdy z graczy wciela się w jedną z czterech asymetrycznych postaci, która to w ramach scenariusza zostaje wrzucona na losowo wygenerowaną kafelkową mapę. W większości scenariuszów dwie przeciwstawne sobie frakcje walczą o objęcie dominacji nad regionem. Celem graczy jest zdobycie określonej liczby punktów influencji, które gracze zdobywają poprzez wykonywanie zadań dla poszczególnych frakcji, i które to reprezentowane są za pomocą kart influencji. Każda taka karta warta jest jeden punkt oraz zawiera dodatkowe warunki, których spełnienie pozwala na zdobycie większej ich liczby. Karty te, gracze muszą zdobyć zanim jedna z frakcji osiągnie dominację nad regionem. Jeżeli to się nie uda, wszyscy gracze ponoszą porażkę. Warto nadmienić, że owe karty nie są jawne i gracze nie mają obowiązku dzielić się aktualną liczbą punktów influencji. Jeżeli gracz zdobędzie odpowiednią liczbę tych punktów, informuje o tym pozostałych graczy i wszyscy gracze naraz odsłaniają swoje karty influencji. Wygrywają Ci gracze, którzy zdobyli przynajmniej tyle punktów influencji, ile określał scenariusz. Pozostali gracze przegrywają. Rozgrywka podzielona jest na rundy. W każdej z nich gracz ma do wykorzystania dwie akcje, które można użyć między innymi w celu eksploracji terenu, walki z jakimś paskudztwem, czy też odsłonięciu nowego kafelka mapy. W przypadku tej gry downtime nie jest odczuwalny, zatem immersja gracza pozostaje na wysokim poziomie. Walka w tej grze polega na rzuceniu specjalnymi kośćmi, których ścianki wskazują miejsca, w które trafiliśmy przeciwnika oraz zawierają od 0 do 2 gwiazdek. Jeżeli dane miejsce jest słabym punktem przeciwnika, zadajemy obrażenie. Gwiazdki z kolei informują o liczbie obrażeń zadanych postaci gracza przez przeciwnika. Zdobywanie punktów influencji nie działa za dobrze. Dziegciem w tej beczce miodu jest sama konstrukcja kart. Dodatkowe warunki na kartach, które pozwalają uzyskać wiele punktów, są losowe jak szatan. Przykładowo, wspierając przez całą grę frakcję X, możemy dostawać karty influencji, których dodatkowe warunki będą powiązane z frakcją Y. Sprawia to, że wygrana w tej grze jest wysoce niesatysfakcjonująca, a przegrana daje poczucie niesprawiedliwości, rozgoryczenia i bezsilności. O ile jestem w stanie zrozumieć pewną ilość losowości w grze, przykładowo w walce, o tyle w przypadku Fallouta odbiera to gargantuiczną ilość frajdy z gry. Pomysł z kartami influencji jest zupełnie nietrafiony. Jeżeli zaś chodzi o aspekt eksploracji, Fallout wypada wyśmienicie. Fabuły poszczególnych scenariuszy są całkiem ciekawe i naprawdę można się zaangażować w zadania poboczne. Wyśmienicie opracowany został w tej grze mechanizm zwiedzania lokacji. Nie dość, że na prawie każdej karcie gracz może dokonać wyboru, to sama pula tych kart przypisanych do konkretnego typu lokacji ulega modyfikacji poprzez postęp scenariusza. Daje to poczucie, że gracz ma aktywny i znaczący wpływ na świat gry, a pobliskie miasto, albo pub są ciekawymi miejscami do eksploracji. Warto do nich zajść, wypić nuka-colę, i być może przyczynić się do rozwiązania lokalnego konfliktu. Co więcej, w ramach postępu gry możemy odblokować możliwość eksploracji słynnych z serii Fallout krypt. Za rozwiązane tam zadania bardzo często będą nas czekać drogocenne nagrody w postaci pancerza wspomaganego czy też ciężkiego karabinu plazmowego. Gra jest klimatyczna. Czuć w niej ducha starego Fallouta pomimo, że głównie bazowany jest na czwartej odsłonie cyklu. Zwiedzanie Wastelandu daje niezwykle dużo satysfakcji. Odkrywanie kolejnych lokacji i walki z super-mutantami czy też deathclawami są ekscytujące i faktycznie łatwo w tej rozgrywce się zatracić. Jako gra planszowa Fallout wypada średnio. Ot takie mocne 5/10. Jednakże, jeżeli zapomnimy o zasadach wygranej i skupimy się na eksploracji tego postapokaliptycznego uniwersum ocena wzrasta do 8/10. Eksploracja jest naprawdę przyjemna. To tłumaczy też, dlaczego Fallout uchodzi, za grę, które najlepsza jest w trybie solo. Jeżeli lubisz fallouta, kochasz eksplorować mapę, to jest to pozycja dla Ciebie. Jeżeli wolisz gry trochę bardziej kompetytywne z jasno określonymi warunkami wygranej, być może nie przypadnie Ci ta gra do gustu. Jeżeli o mnie zaś chodzi, gra zdecydowanie pozostanie w mojej kolekcji, już niedługo powinny do niej dojść niedawno zamówione dodatki.

Ocena: 5/5