Mam jakiś niesłabnący żal do graczy. Od chwili premiery, niewiele mówi się o Skytopii. Tytuł rzadko ląduje na stołach, w zbiorach klubów planszówkowych i kawiarni. Mało jest osób, które chwalą trud pracowitych golemów, tłumiąc podziw nad rosnącymi, strzelistymi kopułami wież w podniebnych miastach. Pytanie: po co ? : )

Lubię Skytopię za lekkość, prostotę, zasady, które spokojnie można przyswajać w locie pierwszej rozgrywki, bez kontemplacji starożytnych grymuarów i spędzania godziny nad setupem. Bardzo szybko robi się dynamicznie. Czasem polowanie na co smaczniejsze budowle przypomina wyścig, przy którym można się fajnie pośmiać ze znajomymi i zabawnie porywalizować : ). Sporo główkowania, ale bez przegrzewania zwojów. Poprzez różne wymagania poszczególnych mistrzów gildii, jesteśmy spokojni o to, że każda rozgrywka będzie wyglądać tak samo. Nie będzie. Raz wyżej punktowane są karty z talii czerwonej, raz z określonymi herbami. Do końca też nie wiadomo, jak będzie wyglądać sprawa z podium. Bo choć ścigamy się na torze punktacji, na którym widać dokładnie, kto prowadzi, to karty i praca golemów potrafią namieszać nawet po zakończonej rozgrywce, przy zliczaniu punktów. Fajne możliwości robienia combosów, które nagradzają poniesiony trud i inwestycję naszej siły roboczej (golemów) w nowe budowle. No i mechanika czasu - dzięki chronometrowi koszty zmieniają się w zasadzie co rundę, więc trzeba reagować.

Do tego gra jest pięknie wydana, okraszona dalią pastelowych barw, nie szczędzono też weny i kruszcu na komponenty. Całość jest sensownie poukładana i macie pewność, że przygotowanie gry nie będzie przykrym obowiązkiem, a przyjemnością.

Z minusów - słabo wyczuwalny klimat związany z golemami, które raczej funkcjonują w naszej głębszej podświadomości czy wyobraźni, niźli kręcą się po planszy między wieżami.Ocena: 5/5